هر سخن سنجی که خواهد صید معنیها کند

چون زبان می باید اول خلوتی پیدا کند

زینهار از صحبت بد طینتان پرهیز کن

زشتی یک رو هزار آیینه را رسوا کند

عمرها می بایدت با بی زبانی ساختن

تا همان خاموشی ات چون آینه گویا کند

می کشد بر دوش صد توفان شکست حادثات

تا کسی چون موج از این دریا سری بالا کند

هرزه گرد از صحبت صاحب نظرگیرد حیا

آب گردد دود چون در چشم مردم جاکند

آه گرمی صیقل صد آینه دل می شود

شعله ای چون شمع چندین داغ را بینا کند

بی گداز خود علاج کلفت دل مشکل است

کیست غیر از آب گشتن عقد گوهر واکند

می دمد صبح از گریبان صفحهٔ آیینه را

از تماشای خطت گر جوهری انشا کند

شانه را اقبال گیسویت ختن سرمایه کرد

وقت رندی خوش که با چاک جگر سودا کند

خاک مجنون را عصایی نیست غیر ازگردباد

ناله ای کو تا بنای شوق ما برپا کند

سخت دور افتاده ایم از آب و رنگ اعتبار

زین گلستان هرکه بیرون جست سیر ما کند

بی خطایی نیست بیدل اضطراب اهل درد

اشک چون بیتاب گردد لغزشی پیدا کند